Celem powyższej pracy było porównanie strawności składników pokarmowych i retencji azotu u lisów polarnych żywionych dawkami zawierającymi śruty ekstrudowane z pszenżyta lub pszenicy. Badania przeprowadzono w miesiącu wrześniu na ośmiu samicach lisów polarnych niebieskich w wieku około 14 tygodni. Zwierzęta wybrano losowo z dwóch miotów urodzonych w tym samym terminie i podzielono na dwie liczebnie równe grupy metodą analogów. Czynnikiem doświadczalnym było zróżnicowane żywienie. Zwierzęta grupy I (kontrolnej) otrzymywały dawkę pokarmową, w której pasze pochodzenia roślinnego stanowiła śruta ekstrudowana pszenna – powszechnie stosowana w żywieniu lisów. Dawka grupy II (doświadczalnej) zawierała śrutę ekstrudowaną z pszenżyta. Pozostałe komponenty dawek były identyczne w obu grupach. Zwierzęta umieszczono w klatkach przystosowanych do ilościowego zbierania kału i moczu. Pięciodniowy okres doświadczenia właściwego poprzedzono okresem wstępnym, trwającym 4 dni. Stwierdzono, że substytucja śruty ekstrudowanej pszennej, śrutą z pszenżyta w bardzo nieznacznym stopniu wpłynęła na zmianę składu chemicznego karmy. Dodatek śruty z pszenżyta spowodował u lisów polarnych obniżenie strawności substancji organicznej a zwłaszcza związków bezazotowych wyciągowych. Nie stwierdzono negatywnego wpływu dodatku śruty z pszenżyta na poziom retencji azotu u lisów polarnych.

25-32