Materiał do badań stanowiły próby ziarna odmiany pszenicy ozimej Korweta z doświadczeń polowych przeprowadzonych w latach 2000/2001-2002/2003. Badanymi czynnikami było: 5 poziomów nawożenia azotem – od 0 do 160 kg N·ha^-1, stosowanego w fazach rozwoju wegetatywnego (0; 40 = 40 – 0 – 0 – 0; 80 = 40 – 40 – 0 – 0; 120 = 40 – 40 – 40 – 0; 160 = 40 – 40 – 40 – 40; pierwszą dawkę wysiewano w czasie ruszenia wegetacji, a następne po 14, 28 i 42 dniach) i 4 warianty późnego nawożenia (0; 40 = 40 – 0; 40 = 0 – 40; 80 = 40 – 40), stosowanego odpowiednio w fazie kłoszenia i końca kwitnienia. Nawożenie azotem – zarówno wczesne, jak i późne – miało niewielki wpływ na cechy fizyczne ziarna i liczbę opadania. Znacznie większe zróżnicowanie stwierdzono pod wpływem warunków pogodowych. Wczesne nawożenie azotem wpływało dodatnio na cechy jakościowe ziarna i mąki. Zawartość białka ogółem, glutenu i wskaźnika sedymentacji wzrastała po zastosowaniu dawki azotu od 80 do 160 kg·ha^-1, a poprawę cech farinograficznych (rezystencji, rozmiękczenia i wartości walorymetrycznej ciasta) stwierdzono po zastosowaniu 120 i 160 kg N·ha^-1. Późne nawożenie azotem w dużym stopniu poprawiało jakość ziarna pszenicy, nawet jeśli we wczesnych fazach rozwoju roślin stosowano niskie nawożenie tym składnikiem. Wpływ wczesnego nawożenia na cechy jakościowe ziarna pszenicy był podobny niezależnie od przebiegu pogody w okresie wegetacji. Dodatnia reakcja pszenicy na późne nawożenie azotem była silniejsza w latach, w których przebieg pogody był niesprzyjający do uzyskania ziarna o wysokiej jakości. Wysoki plon białka uzyskano, gdy nawożenie azotem wynosiło minimum 160 kg·ha^-1, z czego połowę stosowano we wczesnej dawce.

53-61