W artykule przedstawiono krótki zarys historii melioracji w Polsce oraz omówiono ich wpływ na środowisko przyrodnicze i wielkość plonów roślin uprawnych. Wykorzystano wyniki własnych prac oraz badań przeprowadzonych przez innych autorów. Realizacja melioracji rolnych w Polsce została praktycznie zahamowana po 1990 r. W latach 2000–2004 melioracje użytków rolnych wykonywano rocznie na powierzchni do ok. 4,0 tys. ha, podczas gdy w 1990 r. na powierzchni 118 tys. ha, a w latach 1961–1976 od ok. 200 do 280 tys. ha. Wyniki badań wskazują, że plony roślin uprawnych są wyższe na polach zdrenowanych niż niezdrenowanych, większe są także plony siana ze zmeliorowanych trwałych użytków zielonych. Drenowanie gruntów mineralnych przyczynia się do zwiększenia retencyjności gleb, 2–3-krotnego zmniejszenia spływów powierzchniowych powodujących erozję i zmywanie składników nawozowych z powierzchni gleby oraz do złagodzenia fali powodziowej w rzekach. Melioracje nie powodują na ogół uszczuplenia zasobów płytkich wód podziemnych. W Polsce stężenie N-NO₃ w wodach drenarskich jest średnio kilkakrotnie wyższe niż w wodach rzek będących ich odbiornikami, a średnie stężenie innych składników chemicznych jest zbliżone w obu rodzajach wód lub wyższe w rzekach. Po odwodnieniu gleb torfowych następuje osiadanie torfowiska w wyniku mineralizacji części organicznych: w polskich warunkach klimatycznych średnio o 3 cm w ciągu roku przy uprawie polowej i o 1 cm przy uprawie łąkowo-pastwiskowej.

3-15