Badania przeprowadzone w latach 2001–2002 miały na celu określenie zależności pomiędzy formą oraz dawką stosowanego azotu a plonem i składem chemicznym liści rokietty uprawianej w szklarni nieogrzewanej w okresie jesiennym. Azot zastosowano w postaci saletry wapniowej, mocznika i siarczanu amonu w trzech dawkach: 0,2; 0,4; 0,6 g N dm^-3 podłoża (2001) i 0,25; 0,50; 0,75 g N dm^-3 podłoża (2002). Oceniono wzrost roślin, wielkość plonu oraz zawartość składników odżywczych, jak również dokonano analizy podłoża po zbiorze roślin. Wykazano możliwość uprawy rokietty na zbiór liści w okresie jesiennym w szklarni nieogrzewanej. W obiektach z saletrą wapniową i mocznikiem otrzymano większy plon świeżej masy w porównaniu z siarczanem amonu. Zwiększanie dawki azotu niezależnie od rodzaju stosowanego nawozu powodowało zmniejszenie plonu świeżej masy rokietty. Badane rośliny rokietty odznaczały się dużą zawartością suchej masy, witaminy C, białka, potasu i wapnia. Skład chemiczny liści był zależny od stosowanego nawożenia azotowego oraz roku badań. Zawartość azotanów w suchej masie liści mieściła się w zakresie 0,02–0,98% w zależności od dawki azotu i roku badań. Najwięcej azotanów stwierdzono przy żywieniu roślin saletrą wapniową, a najmniej przy zastosowaniu siarczanu amonu. Stwierdzono zwiększenie zawartości azotanów w liściach rokietty pod wpływem zwiększonej ilości stosowanego azotu. W uprawie jesiennej rokietty najkorzystniejsze okazało się stosowanie 0,2–0,25 g N dm^-3 podłoża, z uwagi na największy plon świeżej masy liści, największą zawartość witaminy C oraz najmniejszy udział azotanów w suchej masie liści.

53-63