W artykule poddano analizie porównawczej trzy metody wyznaczania dyfuzyjności (D_m), przetestowane w odniesieniu do niestacjonarnego procesu desorpcji, a dotyczące różnych etapów w jego przebiegu. Sąto: metoda typu √t – dotycząca wstępnej fazy procesu, procedura logarytmiczna – dotycząca zaawansowanej fazy procesu, oraz metoda czasu połówkowego – odnosząca się do punktu czasowego odpowiadającego 50-procentowej wymianie masy. W artykule przedstawiono wyniki badań procesu desorpcji przeprowadzonych w temperaturze 20°C, a dotyczących trzech zapraw o wskaźnikach wodno-cementowych (w/c = 0,50, 0,65, 0,80). Próbki tych zapraw były kondycjonowane przez okres kilku miesięcy w wilgotności względnej powietrza φ= 97%, aż do czasu uzyskania równowagi wilgotnościowej, a następnie lokowane były w wilgotności φ≈ 0%. Uzyskane w badanym procesie desorpcji (T = 20°C, φ= 97% → 0%) wartości D_m(√t), D_m(ln), D_m(t_0,5) wykazywały w przypadku wszystkich zapraw dośćdobrązgodnośćtestowanych trzech metod – od w pełni zgodnych wyników: D_m(t_0,5)/ D_m(ln) = 1,00 przy w/c = 0,80 do wyników najsilniej zróżnicowanych: D_m(t_0,5)/D_m(√t)= 1,23 przy w/c = 0,65.

3-15