Dynamizm rozwoju technik endoskopowych skłania chirurgów weterynaryjnych do częstszego niż do niedawna korzystania z tych nowoczesnych metod. Prawdziwym przełomem w laparoskopii operacyjnej stała się przezotrzewnowa nefrektomia wykonana po raz pierwszy przez Claymana w 1991 roku. Wskazania do wykonania zabiegu, badanie kliniczne i laboratoryjne, protokół anestezjologiczny oraz przygotowanie pacjenta nie odbiegają zasadniczo od stosowanych w metodzie klasycznej, występują jednak pewne istotne różnice. Preparacji moczowodu i wnęki nerki dokonuje się przy użyciu kleszczyków, nożyczek, końcówki ssaka-irygatora oraz koagulacji bipolarnej. Naczynia krwionośne zaopatrujemy za pomocą nici chirurgicznych, klipsów tytanowych lub staplerów. W dostępie zaotrzewnowym przestrzeń roboczą uzyskuje się za pomocą balona wprowadzanego między mięśnie a otrzewną i wypełnianego następnie płynem fizjologicznym. Nerkę wydobywa się z jamy brzusznej przy użyciu worka ekstrakcyjnego. Narząd poddaje się rozdrobnieniu ręcznemu lub mechanicznemu, albo usuwa poprzez minilaparotomię. Pacjenci operowani z zastosowaniem toru wizyjnego wymagają mniejszych dawek środków analgetycznych, są krócej hospitalizowani i rehabilitowani, co pozwala na mianowanie laparoskopowej nefrektomii ciekawą alternatywą dla operacji klasycznych. Celem opracowania jest przybliżenie lekarzom weterynarii najnowocześniejszych metod nefrektomii.

75-82