Badano przydatność podłoży słodowych (6 wariantów) i serwatkowych (8 wariantów), różniących się zawartością cukrów, związków mineralnych oraz czynników wzrostowych, do produkcji biomasy 5 szczepów drożdży, potencjalnych kultur starterowych dla serowarstwa, przed procesem ich utrwalania na drodze liofilizacji. Wzrost drożdży Candida kefyr PII1b i C. sphaerica FII7a zarówno w podłożach słodowych, jak i serwatkowych był bardziej dynamiczny niż szczepów Yarrowia lipolytica JII1c, Y. lipolytica PII6a i C. famata MI1a. W przypadku podłoży słodowych największą efektywność produkcji biomasy odnotowano w pożywkach wzbogaconych solami mineralnymi zawierającymi azot, fosfor i siarkę oraz ekstraktem drożdżowym. W podłożach serwatkowych oprócz wyżej wymienionych składników niezbędny był jeszcze dodatek glukozy. Biomasa drożdży otrzymana w tych pożywkach wykazywała wysoki poziom przeżywalności po procesie liofilizacji (29,3–84,1%). Jakkolwiek w przypadku czterech z pięciu badanych szczepów drożdży odnotowano wyższą przeżywalność komórek namnożonych w pożywce słodowej niż serwatkowej. Szczep Y. lipolytica JII1c charakteryzował się najwyższym poziomem przeżywalności, powyżej 80%, we wszystkich preparatach niezależnie od pożywki wzrostowej i zastosowanego czynnika ochronnego.

3-14