Celem pracy była ocena efektywności energetycznej dwupolowych członów zmianowania ugór – pszenica ozima. Ocenę przeprowadzono w oparciu o wyniki doświadczenia polowego zrealizowanego w latach 2003-2006 w Zakładzie Doświadczalno- -Produkcyjnym Bałcyny, należącym do Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Przedplonem dla pszenicy ozimej były: ugór czarny, ugór herbicydowy i trzy warianty ugoru zielonego z gorczycą białą, koniczyną perską i życicą westerwoldzką. Stwierdzono, że najwyższe nakłady energetyczne poniesiono na utrzymanie ugoru czarnego, a najniższe – ugoru herbicydowego. Z porównywanych dwupolowych członów zmianowania najwyższym wskaźnikiem efektywności energetycznej (8,2) charakteryzował się układ: koniczyna perska – pszenica ozima, przy jednocześnie najmniejszych nakładach energii na produkcję 1 jednostki zbożowej (JZ). Najniższy wskaźnik efektywności energetycznej (5,4) zanotowano w członie zmianowania: życica westerwoldzka – pszenica ozima.

25-32