Na terenie trzech eksperymentalnych zlewni leśnych pierwszego, drugiego i trzeciego rzędu usytuowanych we Francis Marion National Forest w Południowej Karolinie (USA) prowadzono obserwacje opadów oraz przepływów rzecznych. Największa zlewnia (WS 78), gdzie oprócz lasów występują tereny otwarte, drogi i mokradła, cechowała się większym spływem niż dwie mniejsze zlewnie (WS 79, WS 80) w większości pokryte lasem. Mogło to być spowodowane odmiennym sposobem użytkowania ziemi, rodzajem gleb, topografią terenu oraz większymi przepływami podstawowymi. Dzienne przepływy w zlewni 3. rzędu (WS 78), największej, o wyższej retencji, występowały przez 79% czasu w roku, a w zlewniach 2. i 1. rzędu - odpowiednio przez 65 i 60% czasu. Przez ok. 4% czasu w roku przepływy dzienne w średniej zlewni (WS 79) były wyższe niż w pozostałych zlewniach. Przepływy maksymalne o 100-, 50-, 25-, 10- i 5-letnim okresie powtarzalności, określone na podstawie analizy częstości przepływów przeprowadzonej z zastosowaniem rozkładu Pearsona III typu, wynosiły odpowiednio 1805, 1565, 1326, 1009 i 769 cfs (stóp sześciennych na sekundę) dla zlewni WS 78, 379, 325, 272, 200 i 146 cfs dla zlewni WS 79 oraz 73, 63, 54, 41 i 32 cfs dla zlewni WS 80 i były zbliżone do wartości przepływów prawdopodobnych obliczonych za pomocą wzorów opracowanych przez służby geologiczne USA (USGS) dla nizinnej części Południowej Karoliny przyległej do Oceanu Atlantyckiego. Wyniki badań będą przydatne w projektowaniu budowli hydrotechnicznych, a także w ocenianiu wpływu czynników naturalnych oraz zagospodarowania terenu na zalesione obszary Niziny Atlantyckiej.

3-17