W pracy przedstawiono regionalne zróżnicowanie uprawy kukurydzy na ziarno i kiszonkę w Polsce. Materiał źródłowy do analizy stanowiły dane statystyczne GUS z lat 2000-2006, zestawione według aktualnie obowiązującego podziału administracyjnego na województwa. Za pomocą analizy skupień k-Means wyodrębniono grupy województw zróżnicowanych ze względu na intensywność produkcji surowca kiszonkowego i ziarna kukurydzy oraz wykorzystania możliwości produkcyjnych środowiska przyrodniczego. Każdą z grup scharakteryzowano na podstawie wybranych wskaźników analizowanych na tle kraju jako układu odniesienia. W latach 2000-2004 powierzchnia uprawy kukurydzy w Polsce ulegała znaczącemu zwiększeniu, natomiast od 2005 r. nastąpiło istotne ograniczenie areału zbiorów na ziarno. Na gruntach ornych udział zasiewów kukurydzy wynosił około 4,3%; największy zanotowano w województwach: opolskim (11,5%), dolnośląskim (9,65%) i wielkopolskim (6,49%), natomiast najmniejszy – w pomorskim (1,5%) i zachodniopomorskim (1,73%). W tym okresie około 55% areału kukurydzy zbierano na ziarno. W województwach południowych (dolnośląskim, śląskim, opolskim, małopolskim, podkarpackim) oraz w woj. lubuskim dominuje uprawa na ziarno – ponad 77%, natomiast w północnych (podlaskim, pomorskim, warmińsko-mazurskim) przeważa uprawa na kiszonkę – ponad 76%. Największe średnie plony ziarna i surowca kiszonkowego w omawianym okresie zanotowano w województwach: śląskim, opolskim i małopolskim. Cechami najbardziej oddziałującymi na wielkość produkcji ziarna kukurydzy były: wskaźnik jakości rolniczej przestrzeni produkcyjnej oraz pogłowie drobiu i trzody chlewnej. W odniesieniu do kukurydzy na kiszonkę istotny wpływ miało znacznie więcej czynników: plony siana z łąk, powierzchnia paszowa, powierzchnia trwałych użytków zielonych, pogłowie bydła, produkcja mleka i żywca wołowego.

47-60