Kukurydzę uprawiano w latach 2003-2007 w monokulturze w gospodarstwie zlokalizowanym w Nowej Wsi Królewskiej (52^o26’ N; 17^o57’ E). Dwuczynnikowe doświadczenie założono na glebie lekko kwaśnej, średnio zasobnej w przyswajalny fosfor. Czynnikami doświadczalnymi były: 1) formulacja chemiczna nawozu (superfosfat prosty – SSP, superfosfat potrójny – TSP, częściowo rozłożony fosforyt – PAPR oraz kontrola – bez P), 2) dawka azotu (80 i 140 kg N·ha^-1). Plonotwórcze działanie TSP i PAPR (w dawce 26,4 kg P·ha^-1) niezależnie od poziomu nawożenia azotem było takie samo. Średnie efektywności agronomiczne fosforu (EA-P) dla TSP wynosiły 13,2 i 19,1 kg·kg^-1 (odpowiednio dla 80 i 140 kg N·ha^-1), a dla PAPR 14,4 i 17,8 kg·kg^-1. Częściowo rozłożony fosforyt może być więc alternatywnym źródłem fosforu dla kukurydzy uprawianej na ziarno. Wpływ siarki z SSP na plon kukurydzy był większy po zastosowaniu mniejszej dawki azotu. Brak fosforu w dawce nawozowej (kontrola bez P) wiązał się z obniżeniem plonu ziarna w zakresie 9-15%. Brak nawożenia fosforem skutkował mniejszą liczbą ziarniaków w kolbie i mniejszą masą 1000 ziarniaków.

71-79