Przedstawione w niniejszej pracy wyniki dotyczyły odżywiania się 3 drapieżnych gatunków: sandacza, szczupaka i okonia. Badania prowadzono w jeziorze Miedwie w latach 1997-2000. Zebrany materiał obejmował 423 drapieżniki (22 sandacze, 85 szczupaków i 316 okoni). Ogólny skład pokarmu (uśredniony na podstawie wyników prób miesięcznych) określano metodą współczynników dobowych (odniesienie masy racji dobowej danej próby do sumarycznej masy wszystkich ryb w próbie), metodą udziału liczbowego i częstości występowania. Zmienność składu pokarmu i intensywności żerowania poszczególnych drapieżników w zależności od sezonu i rozmiarów ryb określano wyłącznie przy pomocy współczynnika dobowego. Dodatkowo oznaczono również zróżnicowanie składu pokarmu drapieżników, a także relacje długości drapieżnik-ofiara. Badane sandacze i szczupaki odżywiały się wyłącznie rybami; u okonia stwierdzono również w pokarmie (w nieznacznych ilościach) raka pręgowatego (Orconectes limosus) oraz poczwarki Culicidae. W pokarmie wszystkich badanych drapieżników liczbowo dominowała stynka (najwyraźniej u sandacza, najsłabiej u szczupaka). Gatunkami odgrywającymi (liczbowo) znaczniejszą rolę (powyżej 10% udziału liczbowego) były: u sandacza - ryby nieoznaczone i płoć; u szczupaka - płoć, ryby nieoznaczone i ciernik; u okonia -ryby nieoznaczone, płoć i ukleja. Dominantami wagowymi były: u sandacza - płoć, u szczupaka - okoń i u okonia - stynka. Przeciętna intensywność żerowania była najniższa u sandacza (30,0%) i wyraźnie wyższa u szczupaka i okonia (odpowiednio 106,6 i 140,7%). Średnie zróżnicowanie składu pokarmu było również najniższe u sandacza (a = 2,16) a najwyższe u okonia (a = 3,22). Do niewątpliwych ewenementów należy zaliczyć obecność stynki w pokarmie szczupaka i okonia (w dostępnej literaturze stynka była odnotowywana jedynie jako ofiara sandacza). Za jeszcze bardziej nietypową można uznać obecność sielawy w pokarmie szczupaka (w październiku i listopadzie stanowiła (wagowo) odpowiednio 10,3 i 17,9%).

77-90