Rozwój ubezpieczeń wiejskich postępował wraz z rozwojem całego systemu ubezpieczeń w Polsce. Już w 1807 roku wprowadzono obowiązkowe ubezpieczenie budynków od ognia. W 1990 r., po zniesieniu części obowiązkowych ubezpieczeń nastąpił upadek ubezpieczeń rolnych. Co prawda, w niewielkim stopniu dotyczyło to ubezpieczeń budynków na wsi, oraz ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej rolników z tytułu szkód wyrządzonych osobom trzecim. Zmiana zasad, które w tym okresie nastąpiły polegała głównie na tym, że w okresie przed 1990 r. ubezpieczenia budynków, obejmujące głównie szkody powstałe wskutek ognia, powodzi, huraganu i innych klęsk żywiołowych, miały charakter ustawowy, co prowadziło w konsekwencji do tego, ze wszystkie budynki za wyjątkiem szklarni, tunelów foliowych szklarni oraz budynków przemysłowych usługowych i rzemieślniczych w gospodarstwach indywidualnych były ubezpieczone w pełnym zakresie ryzyk. Analiza przebiegu tego ubezpieczenia w okresie lat 1997–2007, wskazuje, że ubezpieczenie budynków rolniczych należy uznać, jako względnie dobrze prosperujące, a zwiększenie stopnia powszechności funkcjonowania tego ubezpieczenia jest możliwe poprzez wzrost świadomości ubezpieczeniowej oraz wzmocnienie kontroli zawierania ubezpieczenia.

123-135