Cebule trzech odmian hiacyntów pędzono przy sztucznym świetle, pod lampami fluorescencyjnymi typu TLD 36W, emitującymi światło białe, niebieskie, zielone, żółte i czerwone. Dobowa ilość światła wynosiła 0.54 mol·m^-2 (25 μmol·m^-2·s^-1 × 6 h). Trwałość pozbiorcza hiacyntów zależała m.in. od długości okresu kwitnienia, a ten był najdłuższy po zastosowaniu białej i niebieskiej barwy światła. Światło czerwone obniżało trwałość kwiatów i pogarszało wartość ozdobną roślin. Sztywność pędów kwiatostanowych zależała od odmiany, ale u wszystkich była niższa od pożądanej. Dotyczy to również liści, których elongacja była największa pod lampami o barwie czerwonej. U odmiany ‘Fondant’ liście były bardzo wiotkie.

3-10