Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Doświadczalno- -Dydaktycznym w Swadzimiu (52^o26’ N; 16^o45’ E), należącym do Katedry Agronomii UP w Poznaniu, w latach 2004-2005. Prowadzono je w układzie „split-plot” z 2 czynnikami w 4 powtórzeniach polowych. Czynnikiem I rzędu były trzy dawki azotu: 0, 60 i 120 kg N·ha^-1, natomiast czynnikiem II rzędu cztery dawki kizerytu (siarczanu magnezu): 0 kg nawozu·ha^-1, 100 kg nawozu·ha^-1 (25 kg MgO·ha^-1 + 20 kg S·ha^-1), 200 kg nawozu·ha^-1 (50 kg MgO·ha^-1 + 40 kg S·ha^-1) i 300 kg nawozu·ha^-1 (75 kg MgO·ha^-1 + 60 kg S·ha^-1). Wykazano, że wzrost dawki azotu powodował zwiększenie plonu ziarna, jego wilgotności oraz MTN, natomiast zmniejszenie wskaźnika zbioru i liczby kolb produkcyjnych. Pod wpływem nawozu magnezowo-siarkowego (kizerytu) kukurydza wytwarzała większy plon ziarna, ograniczając jednocześnie produkcję biomasy wegetatywnej. Poziom nawożenia azotem i kizerytem różnicował zawartość azotu w s.m. ziarna i magnezu w s.m. kolb. Wraz ze wzrostem dawki nawożenia azotem zwiększała się zawartość włókna surowego w s.m. ziarna, natomiast zmniejszała się ilość związków bezazotowych wyciągowych. Wzrost dawki kizerytu powodował zmniejszenie ilości włókna surowego w s.m. ziarna, natomiast zwiększenie zawartości związków bezazotowych wyciągowych. Największy plon energii netto, plon białka strawnego i plon białka ogólnego uzyskano po zastosowaniu dawki 120 kg N·ha^-1.

29-40