Związki polifenolowe zawarte w kapuście czerwonej charakteryzują się dużą aktywnością antyutleniającą, dzięki czemu chronią komórki organizmu ludzkiego przed zmianami oksydacyjnymi. W doświadczeniu polowym przeprowadzonym w latach 2007–2009 w Katedrze Ogrodnictwa Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu badano wpływ zróżnicowanych dawek azotu na plon, skład chemiczny i aktywność antyoksydacyjną kapusty czerwonej. Azot w postaci saletry amonowej był stosowany w dawkach: 50 kg N·ha^-1; 150 kg N·ha^-1 i 250 (150 + 100) kg N·ha^-1. W połowie maja nasiona kapusty czerwonej odmiany Langendijker zostały wysiane punktowo do wielodoniczek. Rozsadę sadzono pod koniec maja na poletka o powierzchni 5 m². We wrześniu przeprowadzono zbiór roślin, oceniając plon handlowy i plon ogólny. W próbach kapusty czerwonej oceniano zarówno zawartość azotanów, witaminy C, cukry ogółem i redukujące, polifenole, antocyjany, jak i suchą masę i ekstrakt. Do zbadania właściwości antyoksydacyjnych wykorzystano testy DPPH i ABTS. Stwierdzono, że optymalną dawką azotu dla kapusty głowiastej czerwonej odmiany Langendijker było 150 kg N·ha^-1. Najwięcej antocyjanów stwierdzono w liściach kapusty czerwonej nawożonej umiarkowaną dawką N do 150 kg N·ha^-1. Największą aktywność antyoksydacyjną stwierdzono w częściach jadalnych kapusty czerwonej nawożonej azotem w dawce 50 kg N·ha^-1, natomiast poziom zawartości polifenoli był najniższy przy nawożeniu azotem w dawce 250 kg N·ha^-1.

13-21