Celem opracowania jest wskazanie roli rent gruntowych w zrównoważonym rozwoju rolnictwa. Autorzy rozumieją zrównoważenie jako realizację triady ładów: ekonomicznego, społecznego i środowiskowego. Uznając, że zrównoważenie środowiskowe jest w polskim rolnictwie względnie osiągnięte, doszukują się możliwości wyrażenia dwóch pozostałych równowag. Konstatując, można uznać, że ze zrównoważeniem społecznym mamy do czynienia, gdy następuje parytetowa względem innych działów gospodarki opłata pracy własnej. Z kolei zrównoważenie ekonomiczne występuje wówczas, gdy generowana jest nadwyżka ekonomiczna umożliwiająca reprodukcję rozszerzoną zasobów i struktur. Podjęto także próbę sformułowania koncepcji renty gruntowej adekwatnej do procesów zachodzących we wspólnej polityce rolnej Unii Europejskiej, ukierunkowując ją na czynniki instytucjonalne. Stawia się tezę, że renta instytucjonalna należy do najtrwalszych rent ekonomicznych, zważywszy na kierunek rozwoju, który obrało europejskie rolnictwo.

65-72