Badania przeprowadzono na 20 szczurzycach linii Bufflo w wieku 4–6 miesięcy, od których pośmiertnie pobrano skrawki macicy. Izolaty montowano w 4 komorach automatycznej łaźni wodnej. Po zapisaniu spontanicznej aktywności skurczowej wyizolowanego skrawka do komory podawano blokery kanałów wapniowych: diltiazem, nifedypinę, werapamil. Dawki preparatów ustalano doświadczalnie. W przeprowadzonych badaniach stwierdzono, że wyizolowany skrawek macicy wykazuje spontaniczną, cykliczną kurczliwość przez około 8–12 godzin. Średnia częstotliwość kurczliwości wynosiła 1,36 ± 0,33 skurczu na minutę, a średnia siła skurczu kształtowała się na poziomie 2,7 ± 0,7 grama. Podanie do komory inkubacyjnej oksytocyny powoduje wzrost częstotliwości (o 44,85 ± 13,42%) i siły (o 39,5 ± 18,33%) spontanicznej aktywności skurczowej macicy. Podanie do komory inkubacyjnej blokerów kanałów wapniowych: nifedypiny, diltiazemu i werapamilu powoduje spadek lub zanik (atonię) częstotliwości i siły skurczów mięśniówki macicy w zależności od koncentracji substancji czynnej preparatu. Najsilniej działającym blokerem kanałów wapniowych jest nifedypina. Zablokowanie kanałów wapniowych nifedypiną w dawce 2,8 x 10^-8 mol/l powodowało spadek częstotliwości o 40 ± 9,86%, natomiast dawka 10-krotnie wyższa (2,8 x 10^-7) powodowała całkowity zanik spontanicznej kurczliwości mięśniówki macicy. Podanie do komory inkubacyjnej oksytocyny po uprzednim całkowitym zablokowaniu kanałów Ca2+ nie powoduje wzrostu aktywności skurczowej wyizolowanego skrawka.

33-48