Zadaniem artykułu jest wykazanie, że agroturystyka jest szczególnym signum polskiej turystyki na terenach wiejskich, która od 1989 r. rozwija się w realiach gospodarki rynkowej. Najpierw starano się wyjaśnić, dlaczego agroturystykę można uznać za signum, a następnie opisać jakim jest signum. Dlatego najpierw zostały omówione wyróżniki polskiej agroturystyki, a następnie została prześledzona rola sił ją generujących wraz z efektami rozwoju. W artykule stwierdzono, że agroturystyka w Polsce – jako termin oraz typ turystyki – jest zjawiskiem nowym, zainicjowanym instytucjonalnie w okresie zmian ustrojowych naszego kraju. Za jej signum można więc uznać określone warunki oraz mechanizmy społeczno-polityczne, które zadecydowały o tym, że w płaszczyźnie społecznej stała się typem turystyki rozwijanej na „surowym korzeniu”, a w płaszczyźnie fizyczno- -geograficznej (czyli przyrodniczej i krajobrazowej) cechuje się kontynuacją tradycji wypoczynku na terenach wiejskich (sukcesja funkcji wypoczynkowej obszaru). Uznano, że jej proces rozwoju zamyka się w dwóch paradygmatach: tzw. starym, gdzie czynniki egzogenne odegrały największą rolę, i nowym, w którym stawia się na kreatywność podmiotów, wynikającą z posiadanych przez nich doświadczeń.

597-606