Krajobraz jako przestrzeń jest sztucznie wydzielonym elementem czasoprzestrzeni, w której wszystko rozpościera się i trwa. Człowiek wymaga jej organizacji, kompozycji w sposób fizyczny, dotykalny, wizualny i stabilny. Kompozycja dotyczy zespolenia form z funkcjonalną treścią rzeczy, a to tworzy swoisty ład, czyli piękno. Kompozycja jest strukturą; wewnętrzną organizacją elementów [Kant 1960]. Bardzo istotną rolę w formowaniu krajobrazu ma tektonika i forma geometryczna porządkująca układ. Daje to możliwość łączenia w doskonałą całość formy organicznej z architektoniczną. Wtedy mogą powstać wzajemne relacje między integracją, równowagą i rozwojem w świecie przyrody – krajobrazem a człowiekiem – stworzonymi przez niego dziełami sztuki.

49-54