Skala inwestycji budowy dróg publicznych w Polsce znacznie wzrosła w ostatnich latach. Wynikało to przede wszystkim ze wstąpienia do Unii Europejskiej oraz współorganizacji mistrzostw Europy w piłce nożnej w 2012 r. Wzrost ten jednak ukazał wiele słabych punktów w przepisach prawa regulujących te kwestie i wymusił ich zmiany. W artykule przedstawiono podstawowe zasady i założenia procedur nabywania nieruchomości pod inwestycje budowy dróg publicznych. We wstępie wyjaśniono znaczenie terminu droga publiczna oraz przedstawiono klasyfikację dróg zgodną z polskim ustawodawstwem. Ukazano ponadto podobieństwa i różnice poszczególnych procedur nabywania gruntów ze szczególnym uwzględnieniem organów uczestniczących w nich oraz decyzji administracyjnych powodujących pozbawienie bądź ograniczenie praw do nieruchomości. Rozwiązania stosowane w tej kwestii w Polsce porównano z rozwiązaniami niemieckimi oraz norweskimi. Wnioski są następujące: w Polsce zauważyć można znaczne zróżnicowanie procedur nabywania praw do nieruchomości pod inwestycje budowy dróg publicznych, występują procedury, w których pominięto etap negocjacji, a również takie, które nie mogą być przeprowadzone bez etapu negocjacji. Zagraniczne procedury są zbliżone do procedury regulowanej zapisami Ustawy o Gospodarce Nieruchomościami, natomiast w kwestii organów uczestniczących w procedurach zauważyć można duże różnice.

129-142