Intensyfikacja produkcji sadowniczej jest możliwa dzięki użyciu odpowiedniej podkładki dla danej odmiany. W latach 2000–2009 prowadzono obserwacje i pomiary drzew jabłoni odmiany ‘Elise’ rosnącej na osiemnastu podkładkach wegetatywnych podzielonych na trzy grupy w zależności od siły wzrostu drzew: superkarłowe (M.27, P 16, PB 4), karłowe (B 9, B 146, P 2, P 59, siedem podklonów podkładki M.9: EMLA, Burgmer 984, Burgmer 751, T 339, Pajam 1, Pajam 2, RN 29) oraz półkarłowe (P 14, M.26, P 60, B 396). Drzewa na podkładkach superkarłowych rosły w rozstawie 3,2 × 0,5 m, na podkładkach karłowych 3,5 × 0,7 m, natomiast na podkładkach półkarłowych w rozstawie 3,8 × 1,0 m. Spośród wszystkich badanych podkładek najsilniejszy wzrost wykazywały drzewa rosnące na podkładce P 14, najsłabszym wzrostem charakteryzowały się drzewa rosnące na podkładce PB 4. Zarówno najmniejsze pole przekroju poprzecznego pnia (PPPP) po dziesięciu latach wzrostu w sadzie, jak i przyrost pola przekroju poprzecznego pnia (PPPPP) za lata 2000–2009 w grupie podkładek superkarłowych uzyskały drzewa rosnące na podkładce PB 4, natomiast wśród podkładek karłowych na podkładce P 59. W grupie podkładek półkarłowych największe PPPP oraz PPPPP uzyskały drzewa na P 14. Najwyższy sumaryczny plon za lata 2001–2009 w grupie podkładek superkarłowych otrzymano z drzew na podkładce P 16, najniższy zaś z drzew na podkładce PB 4. Spośród podkładek karłowych najsłabiej plonowały drzewa na podkładce P 59, najsilniej na podkładce M.9 751. Podkładka miała istotny wpływ na wskaźnik intensywności owocowania drzew (WIO). W grupie podkładek superkarłowych najwyższy WIO uzyskano z drzew na podkładce P 16, w grupie podkładek karłowych na podkładce P 59, natomiast w grupie podkładek półkarłowych na podkładce P 60 i B 396.

125-135