Wielkość zachwaszczenia zależy od czynników siedliskowych, od glebowego zapasu nasion oraz od zabiegów agrotechnicznych, które stymulują lub hamują kiełkowanie i rozwój chwastów. Stosowane we współczesnych systemach uprawy rośliny międzyplonowe modyfikując środowisko glebowe, oddziałują również na zachwaszczenie upraw. Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu stosowania roślin międzyplonowych oraz rodzaju orki na stan i stopień zachwaszczenia skorzonery. W doświadczeniu polowym z uprawą skorzonery (Scorzonera hispanica L.) zastosowano rośliny międzyplonowe: wyka siewna (Vicia sativa L.), facelia błękitna (Phacelia tanacetifolia Benth.), owies siewny (Avena sativa L.), oraz zróżnicowaną uprawę roli: tradycyjna uprawa płużna z orką przedzimową bez roślin międzyplonowych; siew roślin międzyplonowych + głęboka orka przedzimowa; siew roślin międzyplonowych + orka wiosenna. W zachwaszczeniu skorzonery oznaczono łącznie 37 taksonów chwastów, wśród których najliczniej występowały Chenopodium album L., Senecio vulgaris L., Capsella bursa-pastoris (L.) Med., Lamium amplexicaule L., Galinsoga ciliata (Raf.) S.F. Blake and Urtica urens L. Liczebność zachwaszczenia pierwotnego i wtórnego skorzonery po orce przedzimowej i wiosennej była zbliżona. Rośliny międzyplonowe istotnie ograniczyły zachwaszczenie pierwotne i wtórne skorzonery. Najmniej chwastów rosło w obiektach, w których rośliną międzyplonową był owies, a najwięcej w uprawie bez międzyplonów. Rośliny międzyplonowe ograniczyły występowanie Senecio vulgaris i Capsella bursa-pastoris w zachwaszczeniu pierwotnym, a międzyplon z owsa także występowanie Lamium amplexicaule i Senecio vulgaris w zachwaszczeniu wtórnym skorzonery.

153-166