Opracowanie obejmuje przegląd wyników badań nad mieszankami zbożowymi opublikowanych w latach 2003-2007 w krajowych czasopismach naukowych. Przedstawiono w nim ważniejsze zagadnienia dotyczące plonowania, zachwaszczenia, porażenia przez patogeny i szkodniki. Mieszanki zbożowe zajmują w Polsce w ostatnich latach największą powierzchnię zasiewów spośród zbóż jarych, a ich ziarno pełni ważną rolę w krajowym bilansie paszowym. Najwięcej mieszanek uprawia się w regionie wschodnim, a najmniej w południowo-zachodnim. Wyższe plonowanie mieszanek zbożowych w porównaniu z siewami jednogatunkowymi wynika z komplementarnego wykorzystania zasobów siedliskowych przez komponenty mieszanki w różnym czasie, przestrzeni (nadziemnej lub podziemnej) czy formie (woda, światło, składniki pokarmowe) oraz konkurencji odpowiedzialnej za zmiany udziału komponentów w plonie końcowym mieszanki. Lepszą stabilność plonowania mieszanek zbożowych przypisuje się większej konkurencyjności wobec chwastów i mniejszej wrażliwości na choroby i szkodniki niż w siewach czystych komponentów. Uprawy mieszane zbóż wykazują korzystną reakcję w plonie ziarna na intensyfikację ich uprawy, zwłaszcza na deszczowanie, nawożenie mineralne oraz ochronę chemiczną przed agrofagami. Ze względu na coraz większy w ostatnich latach udział w mieszankach jęczmienia i owsa o nieoplewionym ziarnie, ich plony są wprawdzie niższe niż mieszanek form oplewionych, ale ziarno odznacza się lepszą jakością paszową – mniejszą zawartością włókna, a większą białka i tłuszczu.

127-140