W pracy przedstawiono wyniki rozpoznania stanu zachowania i specyfiki budownictwa regionalnego, występującego w obrębie międzyrzecza Warty i Neru. Na tym terenie od końca XIX wieku, przez kilkadziesiąt lat, konstrukcje murowe budynków mieszkalnych i inwentarskich bazowały na węglanowo-krzemionkowym kamieniu budowlanym, eksploatowanym w kamieniołomach we wsi Rożniatów koło Dąbia nad Nerem. Duża popularność tego lokalnego surowca budowlanego, wynikająca przede wszystkim z łatwości jego pozyskiwania i dalszej obróbki, spowodowała, że opisywany obszar uzyskał wyraźną odrębność architektoniczną, unikalną w skali nizinnej części Polski. Ślady tej odrębności są nadal wyraźnie czytelne w krajobrazie, zwłaszcza wiejskim, aczkolwiek z roku na rok liczba tych charakterystycznych budowli zmniejsza się w wyniku przebudowy, dewastacji lub prac rozbiórkowych.

15-24