Badania prowadzone były na próbce węgorzyc z rejonu Małego Bełtu (strefy przybrzeżnej), obejmującej 248 osobników o TL 16,7-29,7 cm (169 samic i 79 samców). Samice były średnio o 1,8 cm dłuższe i 12,8 g cięższe niż samce (zakres masy wynosił od 5 do 128 g). Wiek węgorzyc, odczytany z otolitów, mieścił się w granicach 4-6 lat (zarówno w grupie samców jak i samic). Tempo wzrostu długości i masy było wyższe u samic. Jest ono opisane następującymi równaniami von Bertalanffiego: u samców L_t = 27,9[1-e^-0,2735 (t + 0,9686)], u samic L_t = 26,4[1-e^-0,4302 (t + 0,4677)], oraz dla całej próby L_t = 25,6[1-e^-0,4239 (t + 0,5390)]. Na 150 osobnikach została wykonana szczegółowa analiza taksonomiczna obejmująca 27 cech mierzalnych i 12 merystycznych, z uwzględnieniem płci. Cechy merystyczne można ująć w formułę: D (67,70)71-85(86,89)+IV-X(XI) + (18,20)21-29, V 3, A (69,71)73-94(95), C(9)10-15(16),V3, P 17-21sp.br111-18, sp.br.28-16, r.br. 5-6, vt. (106-110)111-127. Zarówno cechy merystyczne, jak i mierzalne charakteryzowały się szerokimi zakresami wartości oraz znacznymi wielkościami współczynników zmienności, co świadczy o wysokiej plastyczności badanej populacji. Statystycznie istotne różnice w wartościach cech przeliczalnych (wykryte testem Cochrana-Cox) świadczące o zewnętrznym dymorfizmie płciowym, stwierdzono w liczbie promieni w płetwach odbytowej i grzbietowej (za tzw. “obniżeniem” w tej płetwie, w którym występują promienie twarde) natomiast w proporcjach ciała w długości szczęki dolnej, szerokości szczęki górnej, długości płetw P i V (średnie wartości wyższe u samców), oraz długości przedanalnej i odległości V-A (średnie wyższe u samic). Średnia liczba kręgów (117.33) porównana ze średnimi z Zatoki Pomorskiej (z 2 rejonów), nie potwierdza tezy o wprost proporcjonalnej zależności pomiędzy zasoleniem a liczbą kręgów.

291-304