Celem pracy było określenie wpływu hydrożelu i nawozów mineralnych na kolorystykę muraw trawnikowych. Doświadczenie trawnikowe prowadzono w latach 2002-2004 na poletkach doświadczalnych Katedry Łąkarstwa i Kształtowania Terenów Zieleni Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach w układzie losowanych bloków, o powierzchni poletka 4 m², w czterech powtórzeniach. Zastoso- wano następujące czynniki badawcze: rodzaj mieszanki trawnikowej: Wembley (M1), Parkowa (M2), Relax (M3), Półcień (M4); rodzaj podłoża: z dodatkiem hydrożelu Aqua- Gel P4 (H), bez dodatku hydrożelu Aqua-Gel P4 (BH) oraz rodzaj nawozu: Pokon (N1), Trawovit Komplet (N2), Azofoska (N3), nawóz autorski (N4). W każdym roku badań oceniano kolorystkę trawników według metodyki COBORU [Domański 1992]. Stosowano 9^o skalę bonitacyjną, w której 9 oznaczało najwyższą wartość cechy. Kolo- rystyka badanych muraw trawnikowych w dużym stopniu zależała od przebiegu warun- ków meteorologicznych, a zwłaszcza od rozkładu temperatury i ilości opadów (stwier- dzono zróżnicowane zabarwienie muraw w poszczególnych miesiącach kolejnych okresów wegetacyjnych). Najbardziej intensywnym zielonym zabarwieniem odznaczała się mieszanka Wembley (M1) z 80% udziałem życicy trwałej. W miarę zmniejszania się procentowego udziału życicy trwałej w mieszankach, niezależnie od rodzaju podłoża, pogarszała się kolorystyka muraw aż do uzyskania barwy trawiastozielonej. W kolejnych latach badań intensywność zabarwienia badanych mieszanek trawnikowych ulegała nieznacznemu pogorszeniu – od zieleni brunatnozielonej (ok. 8^o) do czystej (ok. 6^o). Stosowanie hydrożelu i nawozu autorskiego w niewielkim stopniu poprawiało kolorystykę trawników. Pozostałe nawozy nie miały wpływu na barwę murawy.

43-52