Rośliny z rodziny Brassicaceae charakteryzują się dużymi potrzebami pokarmowymi i nawozowymi, szczególnie odnośnie azotu, potasu i siarki. Pozytywne działanie wymienionych składników pokarmowych na wzrost i plon roślin wiąże się m.in. z ich dawką i formą, oraz wzajemnymi relacjami pomiędzy poszczególnymi składnikami. Doświadczenie przeprowadzono w szklarni w okresie od marca do maja 2010 i 2011 r. Rośliny rokietty siewnej wysiewano punktowo do doniczek o pojemności 2 dm³, podłożem był torf. W schemacie doświadczenia uwzględniono trzy dawki (g dm^-3 podłoża) potasu w postaci K₂SO₄: 0,3K (oraz 0,34 S); 0,6 K (oraz 0,47 S); 0,9 K (oraz 0,6 S), w postaci KCl: 0,3 K (oraz 0,27 Cl); 0,6 K (oraz 0,54 Cl); 0,9 K (oraz 0,81 Cl) oraz dwie dawki azotu w formie Ca (NO₃)₂: 0,3 N (oraz 0,37 Ca); 0,6 N (oraz 0,74 Ca). Określono wysokość rośliny (cm), liczbę liści w rozecie (szt.), masę rośliny (g) oraz plon świeżej masy rozet liściowych (g ^. doniczka ^-1). W wysuszonym materiale roślinnym oznaczono zawartość: N, P, K, Ca i Mg, S-SO₄, Cl. Zwiększenie dawki azotu w środowisku odżywczym rokietty nie wpłynęło na wysokość roślin oraz liczbę liści w rozecie, natomiast powodowało istotny wzrost plonu świeżej masy rozet liściowych, jak również zwiększenie zawartości wapnia oraz zmniejszenie koncentracji chloru w roślinach. Zwiększona ilość potasu w podłożu przyczyniła się do wzrostu plonu rokiety, a także do zwiększenia koncentracji potasu i chloru. Chlorek potasu okazał się lepszym źródłem K, niż siarczan, z uwagi na wielkość świeżej masy oraz plonu badanych roślin. Rośliny żywione KCl odznaczały się także większą zawartością azotu, chloru, wapnia i magnezu niż po zastosowaniu K₂SO₄.

289-300