Turcja posiada znaczące plantacje orzecha (Juglans regia L.), których drzewa w większości pochodzą z siewek. Region Anatolia w Turcji odznacza się bogatą różnorodnością fenotypową. W niniejszym badaniu oceniono genotypy orzecha oraz stwierdzono znaczą różnorodność genetyczną w cechach pomologicznych i fenologicznych genotypów orzecha, które pochodziły z siewek. Badany region ma obszar około 12 000 km² i znajduję się między szerokością geograficzną 35°54'– 39°03' N a długością 38°45'– 39°08' E. Szacuje się, że obszar ten ma około 162 800 drzew orzecha. Podczas niniejszego badania obserwacji poddano ponad 3000 genotypów orzecha pod kątem kilku cech ogrodniczych. Między tymi populacjami przeprowadzono badania selekcyjne. Na podstawie kilku cech ogrodniczych wybrano 158 genotypów. Opisujemy wybrane cechy 16 najlepszych genotypów orzech z tych 158 selekcji o obiecujących cechach plonu i owoców. Pośród selekcji zaobserwowano 65–100% owocowania na pędach szczytowych, 38–67 % owocowania na pędach bocznych, 1,98–3,15 owoców na szczytowych pędach, 1,36–2,25 owoców na bocznych pędach, masę orzecha 12,6–17,5 g, masę jądra 6,9–9,1 g, 47,3–60,8% jąder oraz grubość skorupy 0,95–17,5 mm. Do najbardziej obiecujących genotypów należały 94 Mws 30, 95 Mws 78 and 97 Mws 103 i one będą używane w dalszych próbach hodowlanych.

169-178