Celem badań było porównanie wpływu systemu uprawy roli (płużnego i konserwującego) i różnych międzyplonów oraz wytworzonej przez nie powietrznie suchej masy na poziom zachwaszczenia łanu pszenicy jarej uprawianej po sobie. Badania przeprowadzono w latach 2006-2008 na średnio ciężkiej rędzinie mieszanej. Statyczne, dwuczynnikowe doświadczenie uwzględniało uprawę płużną (A) oraz konserwującą z jesiennym talerzowaniem międzyplonów (B) lub wiosennym ich talerzowaniem (C). Zastosowano przy tym cztery sposoby regeneracji stanowiska w monokulturze pszenicy jarej w postaci różnych międzyplonów. W odniesieniu do obiektu kontrolnego bez międzyplonów (a) porównywano oddziaływanie wsiewek śródplonowych koniczyny czerwonej (b) i życicy westerwoldzkiej (c) oraz międzyplonów ścierniskowych facelii błękitnej (d) i gorczycy białej (e) na poziom zachwaszczenia łanu pszenicy jarej. Uprawa konserwująca zwiększała w łanie pszenicy jarej różnorodność gatunkową chwastów, ich ogólną liczbę i powietrznie suchą masę w porównaniu z uprawą płużną. Wprowadzenie międzyplonów w monokulturze pszenicy jarej zmniejszyło różnorodność gatunkową flory segetalnej w stosunku do obiektu kontrolnego (bez międzyplonów). Wsiewki śródplonowe koniczyny czerwonej i życicy westerwoldzkiej wytworzyły większą biomasę w ocenianym trzyleciu i bardziej ograniczyły liczbę chwastów niż międzyplony ścierniskowe facelii błękitnej i gorczycy białej. Powietrznie sucha masa chwastów w pszenicy jarej uprawianej po wsiewce koniczyny czerwonej była istotnie mniejsza niż po wsiewce życicy westerwoldzkiej. Gatunkami najliczniej występującymi w łanie pszenicy jarej były: Galium aparine, Fallopia convolvulus i Avena fatua. System uprawy roli nie oddziaływał istotnie na plon suchej masy roślin międzyplonów. Wsiewki międzyplonowe w mniejszym stopniu reagowały na zmienne warunki pogodowe niż międzyplony ścierniskowe.

27-43