Nasilające się współcześnie procesy urbanizacyjne prowadzą m.in. do zmian w strukturze funkcjonalnej terenów wiejskich. Na terenach tych, na podstawie analizy opracowań planistycznych sporządzanych w podczas miejscowego planowania przestrzennego, można zobserwować regularny przyrost powierzchni przeznaczanych na cele nierolnicze i nieleśne [Sobotka, Młynarczyk 2010]. Kosztem obszarów użytkowanych rolniczo wzrasta powierzchnia terenów zabudowanych oraz terenów leśnych. Zgodnie z zapisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne powinny być przeznaczane obszary nieproduktywne, a w przypadku ich braku – obszary o najmniejszej przydatności do celów rolniczych. Ze względu na ciągły wzrost powierzchni zabudowanych zmniejsza się powierzchnia terenów „najbardziej przydatnych do zabudowy”. W efekcie można zaobserwować proces wypierania funkcji rolniczej przez zabudowę mieszkaniową, usługową czy przemysłową. Dodatkowo ustawa o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych z 2009 r. zniosła obowiązek uzyskiwania zgody na zmianę przeznaczenia terenów na cele nierolnicze i nieleśne na obszarach administracyjnych miast. W artykule przedstawiono analizę wyników badań ankietowych przeprowadzonych dla gmin w Polsce pod kątem zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na inne cele. Badania obejmowały zmiany przeznaczenia dokonane w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego w ustaleniach studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (wydane decyzje o warunkach zabudowych i zagospodarowania terenu). Badania, bazujące na wynikach ankiet „Planowanie przestrzenne w gminach” Głównego Urzędu Statystycznego, prezentują dynamiczny wzrost przypadków zmiany przeznaczenia terenów na cele nierolnicze i nieleśne w okresie 2004–2010.

27-40