Badania przeprowadzono z pomidorem odmiany Admiro F₁ uprawianym w szklarni w roku 2008 i 2009. Zastosowano cztery podłoża: 1) słoma rzepakowa, 2) słoma rzepakowa + torf (3:1 v:v, 3) słoma rzepakowa + kora (3:1 v:v), 4) wełna mineralna (100 × 20 × 7,5 = 15 dm³). Słomę pociętą na kawałki (2–3 cm) umieszczono w skrzynkach plastikowych (wysokość skrzynki około dwa razy większa od szerokości) o pojemności 15 dm³. W każdej skrzynce/macie rosły dwie rośliny. Doświadczenie przeprowadzono metodą kompletnej randomizacji w siedmiu powtórzeniach. Stosowano fertygację kroplową w układzie zamkniętym bez recyrkulacji pożywki. Zużycie pożywki na dobę wynosiło jednorazowo do 4,2 dm³ w 10–12 dawkach z około 20% przelewem. W przeprowadzonych badaniach wykazano, że pocięta słoma rzepakowa jest bardzo dobrym podłożem dla pomidora uprawianego w szklarni. Wyższe plony owoców otrzymano z uprawy w podłożu słoma rzepakowa + kora w porównaniu z wełną mineralną, przy czym różnice nie były statystycznie istotne. Zawartość suchej masy w owocach z uprawy w podłożach organicznych była istotnie wyższa w porównaniu z wełną mineralną. Zawartość N-ogółem w owocach z uprawy w wełnie mineralnej była istotnie niższa w porównaniu z podłożami organicznymi. W okresie wegetacji pomidora około 60% słomy rzepakowej zostało zmineralizowane.

3-11