Badania dotyczyły różnych metod rozmnażania rabarbaru odmiany ‘Karpow Lipskiego’: wegetatywnie z kultur tkankowych oraz przez podział roślin matecznych i generatywnie z siewu nasion. Oceniano również przydatność materiału rozmnożeniowego do założenia plantacji rabarbaru. W celu wyprodukowania mikrosadzonek in vitro pędy wykładano na zmodyfikowaną pożywkę Murashige i Skooga zawierającą różne cytokininy: benzyloadeninę (BA – 4,4, 11,1, 22,2 µmol·dm^-3), kinetynę (4,7, 11,6, 23,3 µmol·dm^-3), izopentyloadeninę (2iP – 4,9, 12,3, 24,4 µmol·dm^-3) oraz pożywkę kontrolną niezawierającą regulatorów wzrostu. Sadzonki otrzymano przez podział karp, a rozsadę z siewu nasion. W latach 2004–2006 rośliny otrzymane w wyniku rozmnażania wegetatywnego i generatywnego uprawiano w szkółce. Uzyskany materiał rozmnożeniowy wykorzystano do założenia plantacji rabarbaru. W latach 2007–2009 w uprawie polowej przeprowadzono ocenę plonowania. W pierwszym roku uprawy w szkółce karpy o największej średniej masie 1,48 i 1,05 kg wykształciły rośliny otrzymane in vitro z pożywki z dodatkiem kinetyny w stężeniu 11,6 μmol dm^-3 oraz 2iP w stężeniu 12,3 μmol dm^-3. W drugim roku uprawy w szkółce w przypadku zastosowanych fitohormonów średnia masa karpy rabarbaru zawierała się w przedziale od 2,51 do 3,33 kg, gdy z obiektu kontrolnego wynosiła 1,78 kg. Dla scharakteryzowania populacji roślin in vitro porównano je z roślinami otrzymanymi przez podział roślin matecznych i z nasion. Karpy o największej średniej masie wykształciły rośliny rozmnażane wegetatywnie: z mikrosadzonek (0,83 kg) i sadzonek uzyskanych przez podział roślin matecznych (0,79 kg), o zdecydowanie mniejszej średniej masie sadzonki otrzymane z nasion (0,54 kg). W drugim roku uprawy w szkółce rośliny otrzymane w wyniku rozmnażania wegetatywnego i generatywnego charakteryzowały się zbliżoną wielkością i większym wyrównaniem niż w pierwszym roku. W pierwszym roku prowadzenia uprawy (2007) większy plon ogonków liściowych o 0,7 kg·rośl.^-1 zebrano z roślin otrzymanych z mikrosadzonek aniżeli z roślin rozmnażanych generatywnie, natomiast w drugim roku uprawy różnica ta była mniejsza i wynosiła 0,6 kg·rośl.^-1. W trzecim roku prowadzenia plantacji plonowanie roślin było bardziej wyrównane. W latach prowadzenia badań z roślin rozmnażanych generatywnie zebrano zdecydowanie mniej liści w porównaniu z roślinami rozmnażanymi wegetatywnie. W drugim i trzecim roku prowadzenia plantacji obserwowano intensywny wzrost roślin, czego efektem był brak istotnych zależności pomiędzy długością i szerokością ogonków liściowych a sposobem rozmnażania roślin. Najlepsze efekty plonowania dała uprawa roślin rozmnażanych wegetatywnie, z której plon średni ogonków liściowych był większy o 13,3 t·ha^-1 w porównaniu z mikrorozmnażaniem, oraz o 16,0 t·ha^-1 przy podziale roślin matecznych w porównaniu z plonem uzyskanym w uprawie rabarbaru z nasion. Z uprawy roślin rozmnażanych za pomocą kultur tkankowych uzyskano plon wczesny na poziomie 11,2 t·ha^-1, a jego udział stanowił 25% plonu ogółem ogonków liściowych.

115-128