Doświadczeniem objęto dwie grupy tuczników mieszańców ras puł x wbp (grupa I – 20 zwierząt) i pbz x wbp (grupa II – 20 zwierząt). Tucz świń prowadzono od średniej masy ciała 30,5 kg do ok. 105 kg, przez 99 dni z podziałem na dwa okresy tuczu trwające kolejno 53 i 46 dni. Zwierzęta obu grup otrzymywały takie same mieszanki sporządzone na bazie pszenicy i jęczmienia (pierwszy okres tuczu – 12.99 MJ EM, 170 g b.og., 9,60 g lys.) i samego jęczmienia (drugi okres tuczu – 12,49 MJ EM, 150 g b.og., 8,37 g lys.) oraz koncentratu białkowego. Wykazano, że mieszańce ras pbz x wbp uzyskały lepsze przyrosty dobowe przy niższym zużyciu paszy na jednostkę przyrostu, większą mięsność i powierzchnię „oka” polędwicy (P ≤ 0,05) przy mniejszym otłuszczeniu w porównaniu ze świniami puł x wbp. Jednakże wyższą jakością mięsa cechowały się mieszańce wolniej rosnące, mięśnie tych zwierząt zawierały więcej składników odżywczych, w tym białka i tłuszczu śródmięśniowego o istotnie (P ≤ 0,05) wyższej zawartości niezwykle cennego kwasu α-linolenowego (C18:3). Ponadto mięśnie longissimus i adductor zwierząt grupy I miały lepszą wodochłonność i lepiej utrzymywały wodę własną, ale różnicę jako statystycznie istotną stwierdzono tylko w mięśniu longissimus.

31-40