Badania prowadzono na holomiktycznym Jeziorze Wulpińskim położonym w okolicach Olsztyna. Próbki pobierano w okresie cyrkulacji jesiennej 2007 r. i wiosennej 2008 r. nad głęboczkami obu jego zatok i porównano w danymi wcześniejszymi. Zbiornik składa się z dwóch części: eumiktycznej tomaszkowskiej (459 ha, 22 m) i bradymiktycznej barwińskiej (246 ha, 54,6 m) oddzielonych od siebie przesmykiem o długości ok. 60 m i głębokości 3,8 m. Podzlewnie obu zatok różnią się wielkością i sposobem użytkowania. Część tomaszkowska jest bardziej narażona na presję turystyczną i w 62,7% użytkowana rolniczo, natomiast w podzlewni barwińskiej pola i łąki stanowią 46,3%. Znalazło to odzwierciedlenie w uzyskanych wynikach badań: akwen tomaszkowski charakteryzowała niższa widzialność krążka Secchiego (1,5–1,75 m), wyższe stężenie chlorofilu a (23,25– –26,19 mg ∙ m^–3) i feofityny (60,11–64,77 mg ∙ m^–3), większa ilość materii organicznej allochtonicznej i wyraźna tendencja wzrostowa tego parametru w naddennej warstwie wód. W puli azotu ogólnego dominowała forma organiczna (85–99%).

37-46