Wydajność mikrorozmnażania roślin uzależniona jest od wielu czynników, m.in. od koncentracji i rodzaju węglowodanów dodawanych do pożywki. Celem pracy było określenie wpływu różnych źródeł węgla na poziom proliferacji (współczynnik rozmnażania) i stopień ukorzenienia mikrosadzonek pęcherznicy kalinolistnej (Physocarpus opulifolius (L.) Maxim.) w warunkach in vitro. Do pożywek dodawano fruktozę, glukozę, maltozę i sacharozę w stężeniach 0–50 g dm^-3. Zawartość suchej masy, cukrów redukujących i sacharozy w pędach związana była ze stężeniem węglowodanów w pożywce i wpływała na proces rizogenezy u mikrosadzonek. Sacharoza nie wpływała stymulująco na proliferację nowych pędów, natomiast glukoza okazała się być całkowicie nieefektywna w ukorzenianiu mikrosadzonek. Najwyższy współczynnik rozmnażania zaobserwowano na pożywce wzbogaconej we fruktozę. Pomimo że współczynnik rozmnażania na pożywce zawierającej 30 i 40 g dm^-3 był zbliżony, to długość wytworzonych pędów była istotnie większa na pożywce zawierającej 30 g dm^-3, dlatego stężenie to uznano za optymalne. Najwyższy stopień ukorzenienia mikrosadzonek zaobserwowano na pożywce z dodatkiem 30 g dm^-3 fruktozy. Fruktoza może być więc zalecana jako najlepsze źródło węgla do namnażania i ukorzeniania pęcherznicy kalinolistnej w warunkach in vitro.

23-33