W wyniku częstych zabiegów uprawowych i chemizacji upraw, w warstwie uprawnej gleby zachodzą niekorzystne zmiany właściwości fizycznych, chemicznych i biologicznych. Następuje zanikanie struktury agregatowej gleby, zmniejszenie zawartości substancji organicznej i osłabienie aktywności biologicznej. W celu reprodukcji substancji organicznej i poprawy właściwości gleby wprowadzane są do uprawy rośliny międzyplonowe na przyoranie. Doświadczenia polowe przeprowadzono w latach 2006–2008, na glebie płowej. Rośliną doświadczalną była salsefia (Tragopogon porrifolius L.) odmiany ‘Mamut’. W badaniach uwzględniono trzy rośliny międzyplonowe: wykę siewną, facelię błękitną i owies; dwa sposoby uprawy roli: a) zespół uprawek przedsiewnych, siew roślin międzyplonowych w drugiej dekadzie sierpnia, orka przedzimowa (wymieszanie zielonej masy z glebą), b) zespół uprawek przedsiewnych, siew roślin międzyplonowych w drugiej dekadzie sierpnia, orka wiosenna (wymieszanie masy roślinnej z glebą) oraz dwie metody uprawy roślin: na redlinach i na płask. Uprawa roli pod salsefię z wykorzystaniem biomasy wyki siewnej, facelii błękitnej i owsa, jako źródła substancji organicznej, miała istotnie dodatni wpływ na wielkość plonu handlowego korzeni salsefii. Stwierdzono także jej dodatni wpływ na procentowy udział korzeni handlowych w plonie korzeni ogółem. Spośród badanych roślin międzyplonowych najkorzystniejszym wpływem na plonowanie salsefii wyróżniała się wyka siewna. Najlepszą metodą uprawy salsefii była uprawa roślin na redlinach, z której uzyskano największy plon korzeni i najwyższy procentowy udział plonu handlowego. Korzenie pochodzące z tej uprawy odznaczały się większą długością. Stwierdzono w nich także najwyższą zawartość potasu. Nie stwierdzono istotnego wpływu badanych czynników na zawartość azotu ogółem i fosforu w korzeniach salsefii. Pod względem wielkości plonu korzeni i jego struktury, najkorzystniejszym terminem przyorania biomasy międzyplonów był termin wiosenny.

35-45