Ze względu na to, że faza sadzonki jest najbardziej wrażliwym stadium w cyklu życiowym drzewa, system hydrauliczny sadzonki musi być chroniony przed wpływem ostrego klimatu, jaki wystepuje np. w powierzchniach zrębów zupełnych na obszarach borealnych. Powszechnie stosowane metody hartowania sadzonek są trudne, mają ograniczoną efektywność oraz przejawiają tendencję do spowalniania wzrostu roślin. W celu znalezienia prostych, ale efektywnych metod zabezpieczenia roślin zostały uruchomione ich naturalne mechanizmy obronne oparte na fenylopropanoidach. Zastosowano w tym celu antyoksydanty lub promienie ultrafioletowe (UV-B), uzyskując pewien rodzaj odporności na niszczące skutki stresu. Promieniowanie ultrafioletowe, na poziomie od niskiego do naturalnego, wzmagało wytwarzanie związku o nazwie phenylalanine ammonia lyase (PAL), a wynikający stąd wzrost syntezy flawonoidów wzmagał wytrzymałość i wigor sadzonek. Aby stwierdzić jak sadzonki przystosowują się do chronicznego stresu, wykorzystano komputerowy system zamgławiania systemu korzeniowego, powodując serie dehydracji (od łagodnych do ostrych) korzeni. Porównywano dwa gatunki strefy borealnej: świerk czarny (Picea mariana B.S.P) rosnący na siedliskach wilgotnych oraz sosnę Banksa (Pinus banksiana Lamb.) z terenów bardziej suchych. Przystosowanie do suszy zależało od gatunku, niszy ekologicznej i liczby cykli stresowych. Świerk czarny wykazywał wcześniejsze zamykanie szparek, a szybszy spadek przewodzenia wodnego (K) wskazywał na wcześniejsze zapoczątkowanie kawitacji u tego gatunku. Cechy statyczne sosny Banksa takie, jak większa powierzchnia korzeni i mniejsza powierzchnia igieł opóźniały dehydrację. Chociaż sosna Banksa nie była w stanie regulować turgoru ani przewodności wodnej K była odporniejsza na kawitację. Wysoka przewodność wodna K jest konieczna do szybkiego wzrostu, ale kawitacja może jednak ją ograniczać, co sprzyja przetrwaniu w wypadku wystąpienia ostrej suszy.

19-29