Uwarunkowania ekonomiczno-organizacyjne i przyrodnicze współczesnej polowej produkcji roślinnej wymuszają daleko idące ograniczenia klasycznych elementów agrotechniki. W latach 2010-2012 w Zakładzie Produkcji Rolnej w Kowrozie (woj. kujawsko-pomorskie) na glebie kompleksu żytniego bardzo dobrego przeprowadzono badania, których celem było określenie wpływu orkowej, bezorkowej i minimalnej bezorkowej uprawy roli na plonowanie i jakość ziarna pszenicy ozimej wysiewanej po rzepaku ozimym, pszenicy ozimej i kukurydzy na ziarno. Uprawa orkowa polegała na wykonaniu: podorywki, bronowania, orki siewnej i uprawy biernym agregatem przedsiewnym po zbiorze rzepaku i pszenicy lub orki razówki i uprawy agregatem po kukurydzy na ziarno. Uprawę bezorkową wykonano przy użyciu agregatu ścierniskowego, grubera i agregatu przedsiewnego po rzepaku i pszenicy, a grubera i biernego agregatu przedsiewnego po kukurydzy. Minimalną uprawę roli, w każdym stanowisku, stanowiło jedynie talerzowanie ścierniska. Elementy plonowania, plon ziarna i jego jakość były na ogół bardziej zależne od przedplonu niż sposobu uprawy roli. Największy plon pszenicy ozimej 5,57 Mg·ha^-1 o korzystnych cechach jakości ziarna stwierdzono w stanowisku po rzepaku ozimym, a najmniejszy 4,92 Mg·ha^-1 po kukurydzy. Rezygnacja z orkowej uprawy roli nie miała negatywnego wpływu na obsadę kłosów, plon ziarna i jego jakość. Niekorzystnie na plonowanie oddziaływało natomiast ograniczenie uprawy roli tylko do talerzowania ścierniska. W stanowisku po pszenicy ozimej, a zwłaszcza rzepaku ozimym, ten sposób uprawy nie miał jednak negatywnego wpływu na plon ziarna, gęstość ziarna w stanie zsypnym i zawartość białka. Po zbiorze kukurydzy na ziarno każde uproszczenie uprawy orkowej powodowało zmniejszenie plonu ziarna pszenicy ozimej.

37-44