W artykule przedstawione zostało zagadnienie dotyczące formowania się norm prawa zwyczajowego a następnie stanowionego, na przestrzeni wieków, poczynając od czasów najdawniejszych aż do okresu średniowiecza w Europie, ustalających zasady oznaczania granic nieruchomości gruntowych, trybu dokonywanych czynności przeniesienia własności, jak i identyfikowania osób, którym przysługiwały określone uprawnienia do wyodrębnionej powierzchni ziemi, które doprowadziły do powstania pierwszych ksiąg gruntowych, stanowiących pierwowzór współczesnych katastrów nieruchomości i ksiąg wieczystych. Od samego początku powołania tej instytucji prawa, tworzone urzędowe rejestry nieruchomości, służyć miały zagwarantowaniu pewności w obrocie prawnym oraz potrzebom publicznym, związanym w szczególności z poborem podatków gruntowych. Utworzenie instytucji rejestrów nieruchomości spowodowało, że określona część powierzchni ziemi, odpowiednio oznaczona i ujawniona w księgach gruntowych, nabierała cech właściwych dla rzeczy materialnej, przez co stawała się towarem, który mógł być przedmiotem zbycia lub zabezpieczenia wierzytelności pieniężnych, co w konsekwencji doprowadziło do wykształcenia się w prawie antycznym instytucji hipoteki, która recypowana została, z pewnymi modyfikacjami, do prawa rzymskiego a następnie do kodyfikacji innych średniowiecznych państw europejskich.

5-20