Niesamopłonność jest powszechna u odmian moreli (Prunus armeniaca L.) w środkowo-azjatyckich i irańsko-kaukaskich grupach eko-geograficznych, natomiast odmiany grupy europejskiej są tradycyjnie uważane za samopłonne. Jednak liczba znanych samopłonnych odmian grupy europejskiej gwałtownie wzrosła podczas ostatnich dwóch dziesięcioleci. Można to wyjaśnić, używając azjatyckich i północno-amerykańskich samopłonnych odmian w programach hodowlanych, które mają na celu stworzenie nowych genotypów o cechach obejmujących odporność na Plum Pox Virus, tolerancję na mróz, wyższą zawartość cukru czy przedłużony okres zbiorów. W niniejszej pracy testowano samo(nie)płonność u 38 odmian moreli. Przy użyciu mikroskopu fluorescencyjnego przeanalizowano wzrost łagiewki pyłkowej na słupkach zapylonych w laboratorium. Odmiany uważano za samopłonne, jeśli przynajmniej jedna łagiewka pyłkowa docierała do zalążni na większości słupków. U odmian niesamopłonnych wzrost łagiewki pyłkowej na szyjce słupka zatrzymał się wraz z wytworzeniem się charakterystycznych zgrubień. Spośród badanych odmian, 17 było samopłonne, natomiast 21 odmian było niesamopłonnych.

103-113