W pracy przedstawiono różne aspekty zastosowania żywych ściółek w warzywnictwie polowym na podstawie dotychczasowych wyników badań. Żywe ściółki, konkurując o światło, wodę i składniki pokarmowe, są w większości przypadków przyczyną obniżki plonu warzyw. Jednak po przyoraniu na zakończenie wegetacji, jako zielony nawóz, przyczyniają do zwiększenia zawartości substancji organicznej w glebie oraz poprawy jej właściwości fizycznych i chemicznych, co wpływa korzystnie na wzrost roślin następczych w ogniwie zmianowania. Najbardziej odpowiednie do uprawy współrzędnej z żywymi ściółkami są warzywa wieloletnie (np. rabarbar), bądź rośliny o długim okresie wegetacji uprawiane z rozsady (por, kapusta, kukurydza cukrowa, pomidor przy palikach, papryka). Najważniejsze cechy, którymi powinny się odznaczać gatunki wykorzystywane jako żywe ściółki to krótki okres wschodów, dobre okrycie powierzchni gleby, niski wzrost oraz małe zapotrzebowanie na wodę i składniki pokarmowe. Są to z reguły rośliny bobowate (koniczyna biała, koniczyna czerwona, wyka ozima, seradela), trawy (życica trwała) bądź zboża, szczególnie żyto. Konkurencyjność tych roślin w stosunku do warzyw można ograniczyć poprzez opóźnienie terminu ich siewu przeprowadzanego tylko w międzyrzędziach roślin, koszenie wytworzonej biomasy oraz stosowanie dawek subletalnych herbicydów. Korzyści ze stosowania żywych ściółek to ograniczenie zachwaszczenia, szkodników i chorób, a także degradacji gleby. Żywe ściółki wpływają ponadto na zmniejszenie zwięzłości gleby i poprawę jej struktury, zapobiegają erozji wietrznej i wodnej, ograniczają spływ wody powierzchniowej oraz wypłukiwanie składników mineralnych. Podkreśla się również korzystny wpływ żywych ściółek na aktywność biologiczną gleby i zawartość dostępnych form składników po ich mineralizacji w glebie. Aby wprowadzić ten przyjazny dla środowiska naturalnego system uprawy warzyw do szerokiej praktyki warzywniczej, niezbędne są intensywne prace badawcze, które powinny być prowadzone szczególnie w zakresie ograniczenia konkurencyjności żywych ściółek w stosunku do roślin uprawnych.

127-142