Ustalenie odpowiedniego poziomu nawożenia azotem dla nowych odmian pszenicy ozimej ma duże znaczenie ze względu na wpływ tego składnika na wysokość plonu ziarna i jego jakość. Celem badań było określenie wpływu dawek i sposobu stosowania azotu (doglebowo i dolistnie) na plon ziarna, elementy plonowania, zawartość białka ogólnego oraz wybrane makro- i mikroelementy w ziarnie pszenicy ozimej. Doświadczenie polowe z pszenicą ozimą odmiany Rywalka przeprowadzono w sezonach 2008/2009, 2009/2010 i 2010/2011 w gospodarstwie położonym w południowo-wschodniej Polsce. Doświadczenie założono metodą bloków losowanych w czterech powtórzeniach. Badanym czynnikiem były zróżnicowane pogłówne dawki azotu od 40 do 120 kg·ha^-¹, zastosowane doglebowo i dolistnie na tle kontroli – bez nawożenia azotowego. Doświadczenie polowe założono na glebie brunatnej klasy bonitacyjnej IIIa. W latach prowadzenia badań gleba wykazywała zmienną zasobność w przyswajalne składniki mineralne. Odczyn gleby w KCL wynosił od 5,9 do 6,7. Warunki pogodowe w okresie wegetacji pszenicy były zmienne w latach badań. Sezon wegetacyjny 2009/2010 obfitował w opady, których łączna suma od października do sierpnia wyniosła 950 mm. Sezony wegetacyjne 2008/2009 i 2010/2011 charakteryzowały się korzystnym prze- biegiem warunków pogodowych. Plonowanie pszenicy ozimej odmiany Rywalka było zróżnicowane w latach badań i zależało od pogłównego nawożenia azotem. Najwyższy plon uzyskano po zastosowaniu azotu w dawce 120 kg·ha^-¹. Pogłówne nawożenie azotem wpłynęło na niektóre elementy plonowania pszenicy ozimej. Rośliny nawożone 120 N kg·ha^-¹ odznaczały się istotnie większą obsadą kłosów. Wraz z wyższymi dawkami nawożenia azotowego zwiększała się zawartość białka ogólnego w ziarnie. Po zastosowaniu 120 kg·ha^-¹ oraz 84 kg·ha^-¹ była ona istotnie większa niż w ziarnie roślin nienawożonych. Pogłówne nawożenie azotem zmodyfikowało zawartość magnezu i wapnia, nie miało natomiast większego wpływu na gromadzenie fosforu i potasu w ziarnie pszenicy. Pod wpływem pogłównego nawożenia azotem wahaniom ulegała zawartość w ziarnie manganu i cynku, natomiast zawartość żelaza oraz miedzi nie była znacząco zróżnicowana.

19-30