Acta Scientiarum Polonorum

Czasopismo naukowe założone w 2001 roku przez polskie uczelnie rolnicze

| Informacje | Recenzenci | Rada Programowa | Rady naukowe | Adresy redakcji | Serie | Wymogi edytorskie | Wzorcowy artykuł | Warunki publikacji | Procedura recenzowania | Prenumerata | Streszczenia | Szukaj | Statystyki |
Hortorum Cultus
(Ogrodnictwo) 13 (1) 2014
Tytuł
Charakterystyka chemiczna nawłoci pospolitej (Solidago virgaurea L. subsp. virgaurea) ze stanowisk naturalnych w środkowej i wschodniej Polsce
Autor
Wiesława Rosłon, Ewa Osińska, Katarzyna Mazur, Anna Geszprych
Słowa kluczowe
wskaźnik świetlny, rutyna, hiperozyd, astragalina, kwas chlorogenowy, kwas rozmarynowy
Streszczenie
W Polsce nawłoć pospolita występuje na terenie całego kraju. Surowcem pozyskiwanym z tego gatunku jest ziele, które wykazuje właściwości diuretyczne, detoksykujące, a także przeciwzapalne, żółciotwórcze i żółciopędne. Aktywność farmakologiczna nawłoci uwarunkowana jest obecnością wielu substancji biologicznie czynnych, z których związki polifenolowe uważane są za najbardziej wartościowe. W pracy oceniono różnice w gromadzeniu się flawonoidów i kwasów polifenolowych w zielu zebranym z naturalnych stanowisk nawłoci pospolitej w centralnej i wschodniej Polsce. Zawartość flawonoidów wynosiła od 600 do 1850 mg·100 g-1, a polifenolokwasów od 440 do 1200 mg·100 g-1. Wysoką zawartością tych związków charakteryzowało się ziele zebrane w fazie wegetatywnego rozwoju roślin (w czerwcu). Analiza chromatograficzna (HPLC) wykazała obecność trzech związków flawonoidowych (hiperozydu, rutyny i astragaliny) oraz dwóch kwasów polifenolowych (rozmarynowego i chlorogenowego). We frakcji flawonoidowej najwięcej było rutyny (jej zawartość wynosiła od 87,78 do 387,87 mg·100 g-1). Zawartość kwasu rozmarynowego (średnio 577,52 mg·100 g-1) była większa niż kwasu chlorogenowego (średnio 267,03 mg·100 g-1).
Strony
55-65
Cytowanie
Rosłon, W., Osińska, E., Mazur, K., Geszprych, A. (2014). Charakterystyka chemiczna nawłoci pospolitej (Solidago virgaurea L. subsp. virgaurea) ze stanowisk naturalnych w środkowej i wschodniej Polsce. Acta Sci. Pol. Hortorum Cultus, 13(1), 55-65.
Pełny tekst