W ciągu ostatnich dziesięcioleci wiele uwagi poświęcono tematom czasowego i przestrzennego rozkładu pojemności wody w profilu glebowym i ewapotranspiracji. Celem niniejszej pracy było zbadanie i opisanie wpływu modyfikacji powierzchni gleby na intensywność parowania, a następnie zarekomendowanie opcji z najlepszymi możliwościami do zminimalizowania parowania w praktyce rolniczej. W 2011 roku, w strefie eksperymentalnej w Ogrodzie Botanicznym Słowackiego Uniwersytetu Rolniczego obserwowano wpływ modyfikacji powierzchni gleby na magazynowanie wody w glebie, ilość odparowanej wody i intensywność parowania. W eksperymencie stosowano różne modyfikacje powierzchni gleby: zmianę kształtu powierzchni (wypukły i wklęsły), zmiany właściwości hydrofizycznych (zastosowanie detergentów), zabiegi agrotechniczne (napowietrzanie, walcowanie, rozdrabnianie). Wilgotność gleby na głębokości profilu 1 m mierzono za pomocą metody ADR. Następnie magazynowana woda w glebie na głębokości 0,6 m została oznaczona z wykorzystaniem areometru. Przy wykorzystaniu uproszczonego równania bilansu wodnego ilość odparowanej wody i intensywność parowania zostały obliczone dla każdego wariantu eksperymentalnego. Na podstawie obliczonej ilości odparowanej wody w poszczególnych wariantach można stwierdzić, że ewaporacja była minimalizowana najbardziej efektywnie przy zastosowaniu detergentu na powierzchni gleby o wypukłym kształcie. W okresie monitorowania wariant ten wykazywał najniższą intensywność parowania i całkowitą ilość odparowanej wody z gleby (664,7 mm) –o 3,25% mniej niż w wariancie gleba bez modyfikacji. Wynik ten jest uważany przez autorów za najbardziej wartościowy, bo otwiera drzwi do nowych sposobów minimalizacji parowanie za pomocą substancji, które obniżają napięcie powierzchniowe.

73-80