W latach 1990-2000 w ścisłym doświadczeniu polowym na glebie średniej porównywano uprawę owsa po różnych przedplonach w płodozmianach z jego zróżnicowanym udziałem: 25, 50 i 75%, w aspekcie zachwaszczenia łanów i gleby. Wykazano, że wzrost częstotliwości występowania owsa w płodozmianach nie różnicował liczebności, biomasy i składu florystycznego zbiorowisk chwastów. W czteropolówce z 50% udziałem owsa, w której wysiewano go po dwóch kolejnych gatunkach niezbożowych (ziemniaku i koniczynie perskiej) oraz po sobie, nastąpiło skuteczne ograniczenie liczebności chwastów; szczególnie Chenopodium album i Thlaspi arvense. Po 11 latach w warstwie uprawnej gleby stwierdzono wyraźny przyrost nagromadzonych nasion chwastów – największy w płodozmianie, w którym owies zajmował 50% zasiewów (w stanowiskach po ziemniaku i grochu siewnym), najmniejszy – gdy uprawiano go po sobie.

51-60