Stosunkowo trwałym gatunkiem właściwym dla siedlisk wilgotnych i podtapianych jest C. nigra. Jednym z gatunków osiągających najwyższe pokrycie w zbiorowiskach łąkowych z turzycą pospolitą jest O. palustre. W pracy przedstawiono porównanie pod względem fitocenotycznym i plonotwórczym zbiorowisk z dominacją C. nigra lub O. palustre. Pratocenozy z C. nigra lub O. palustre pod względem florystycznym nawiązują do łąk ze związku Molinion. W ich runi niewielki jest udział wartościowych roślin łąkowych. Różnice siedliskowe obu wariantów określone na podstawie wskaźników Ellenberga wskazują na bardziej alkaliczny charakter podłoża płatów z O. palustre. Plony uzyskiwane z badanych powierzchni zdomi-nowanych przez C. nigra były średnio o około 1 Mg·ha-1, a C. nigra i O. palustre o około 1,5 Mg·ha-1 mniejsze od średniej krajowej wydajności łąk. Zawartość fosforu i potasu była niższa od wymaganej w normach żywieniowych. Fosfor i potas w większych ilościach występowały w runi z O. palustre. Udział O. palustre poprawiał bilans wapnia zwłaszcza w drugim odroście. W ogólnej ocenie rolniczej badane zbiorowiska należy uznać za mało wartościowe. Tym samym głównym motywem ich utrzymywania są wartości przyrodnicze związane z ochroną zbiorowisk roślinnych i siedlisk przyrodniczych.

77-91