Zbadano możliwość zastosowania metody odczytów wstecznych Dahl-Lea [1910] do oceny tempa wzrostu: płoci, leszcza, szczupaka i sandacza, bytujących w otwartych wodach śródlądowych Polski. Wybrano łuski ze względu na łatwość ich pozyskania, dobrą czytelność pierścieni rocznych u tych gatunków i dużą wiarygodność odczytu. Łuski do badań zależności: długość ciała – promień kaudalny łuski u leszcza i płoci pozyskano z ryb złowionych w podgrzewanych jeziorach kompleksu konińskiego (jeziora: Licheńskie, Pątnowskie, Wąsowskie, Gosławskie) i z jezior przymorskich: Łebska, Gardna, Bukowa i Jamna. Zależność u szczupaka oceniono u osobników pozyskanych z jezior przymorskich: Łebska, Gardna i Bukowa oraz z niewielkiego (około 40 ha), płytkiego (typ stawu naturalnego) jeziora Warniak usytuowanego na Warmii i Mazurach. Łuski sandacza do oceny zależności: długość ciała - promień oralny łuski pozyskano z osobników złowionych w jeziorach przymorskich: Jamno, Łebsko, Bukowo i Kopań. Materiały pozyskiwano w różnych latach w drugiej połowie ubiegłego stulecia w okresie jesienno-zimowym, kiedy następowało zahamowanie tempa wzrostu ryb. Analiza zebranych materiałów sugeruje, że metoda odczytów wstecznych Dahl-Lea (zależność wprost proporcjonalna) może być stosowana u leszcza i płoci. U szczupaka oceniona zależność: długość ciała – promień kaudalny łuski jest prostoliniowa, lecz wielkość wyrazu wolnego w uzyskanym równaniu (y = 22,607x + 2,6217) sugeruje, że do obliczeń powinno się użyć metody Rosa Lee. U sandacza z badanych populacji zależność: długość ciała – promień oralny łuski jest też prostoliniowa. Jednak, z powodu nie reprezentatywności próbki (wąski zakres wielkości badanych ryb, mała liczebność w klasach wielkości) jest mało wiarygodna, przez co uzyskane po zastosowaniu wspomnianych metod tempo wzrostu osobnika będzie obarczone zbyt dużymi błędami.

17-28