Zachowanie stałego stężenia glukozy we krwi jest jednym z istotnych elementów utrzymania homeostazy organizmu. Zawartość tego węglowodanu regulowana jest przez szereg różnych czynników, z których głównym jest insulina. Jednakże badania ostatnich lat wykazują równie istotne znaczenie innych hormonów. W poniższej pracy zaprezentowano wyniki badań nad jednym z hormonów jelitowych, glukagonopodobnym peptydem-1 (GLP-1), syntetyzowanym i wydzielanym z komórek L jelit. Doświadczenia wykonano na 48 szczurach, samcach szczepu Wistar, o masie ciała około 200 g. Posłużono się metodą perfuzji trzustek in situ, a układ doświadczalny obejmował grupy liczące po 8 zwierząt, którym w buforze perfuzyjnym podawano trzy różne stężenia glukozy (0, 6,66 i 25 mmol/l) oraz GLP-1 (100 pmol/l). Uzyskane wyniki pokazują, że sekrecja insuliny po podaniu GLP-1 zależy w dużej mierze od stężenia glukozy w środowisku. W przypadku braku glukozy nie obserwuje się stymulującego działania GLP-1 na trzustkę. W układzie z glukozą o bardzo wysokim stężeniu (25 mmol/l) obraz stymulacji zostaje natomiast zatarty przez silne działanie samego węglowodanu. Najbardziej widoczny obraz sekrecji insuliny rysuje się w układzie z glukozą o stężeniu 6,66 mmol/l.

153-159