Wydłużenie okresu zbiorów umożliwia konsumentom spożywanie świeżych truskawek pochodzących z produkcji krajowej od wiosny do jesieni, zaś producentom – zwiększenie opłacalności produkcji. Jednak tego typu produkcja wymaga zastosowania nowoczesnych technologii i doboru właściwych odmian. Badania nad wydłużeniem (opóźnieniem) zbioru owoców dwóch polskich odmian truskawek (‘Grandarosa’ i ‘Pink Rosa’) prowadzono w Instytucie Ogrodnictwa w Skierniewicach (Centralna Polska) w latach 2012–2013. Plenność, termin dojrzewania oraz jakość owoców obu wymienionych odmian oceniano w produkcji polowej (trzy terminy opóźnionego sadzenia roślin frigo doniczkowanych i z „gołym” korzeniem), a także w uprawie bezglebowej na rynnach pod daszkami foliowymi oraz w wysokim tunelu (wykorzystując również technikę opóźnionego sadzenia roślin frigo). Odmianą standardową była ‘Elsanta’. Opóźnienie sadzenia roślin frigo przyczyniło się do wydłużenia czasu dojrzewania truskawek o ok. 10 tygodni w warunkach polowych oraz o 12 tygodni w uprawie bezglebowej, w porównaniu z tradycyjną uprawą gruntową. W obu typach upraw pełnia zbioru owoców odmian ‘Grandarosa’ i ‘Pink Rosa’ przypadała od 8 do 12 dni później niż u odmiany ‘Elsanta’. Obie polskie odmiany truskawki wykazały wysoką przydatność do uprawy na opóźniony zbiór owoców w gruncie oraz uprawy bezglebowej pod osłonami. Ich plenność, średnia masa owoców oraz jędrność owoców były istotnie większe w porównaniu z odmianą standardową ‘Elsanta’. Produkcja bezglebowa truskawek pod osłonami była bardziej efektywna niż uprawa w gruncie, gdyż wysokie temperatury gleby i powietrza występujące bezpośrednio po posadzeniu roślin powodowały spadek plonowania i pogorszenie jakości owoców. Ponadto zastosowane osłony skutecznie zabezpieczały rośliny przed jesiennymi przymrozkami, dzięki czemu owocowały one dłużej w porównaniu z roślinami uprawianymi w polu.

115-127